Miłość może mieszkać w mózgu przez całe życie
Choć wydawać by się mogło, że miłość romantyczna niewiele ma wspólnego z naukowymi rozważaniami, psycholodzy postanowili znaleźć naukowe potwierdzenie na to, że stan zakochania partnerów może utrzymać się dopóki śmierć ich nie rozłączy.
12.01.2011 | aktual.: 12.01.2011 15:32
Zalogowani mogą więcej
Możesz zapisać ten artykuł na później. Znajdziesz go potem na swoim koncie użytkownika
Choć wydawać by się mogło, że miłość romantyczna niewiele ma wspólnego z naukowymi rozważaniami, psycholodzy postanowili znaleźć naukowe potwierdzenie na to, że stan zakochania partnerów może utrzymać się dopóki śmierć ich nie rozłączy. Wnioski naukowców zostały opublikowane na łamach pisma "Cognitive and Affective Neuroscience".
Dr Bianca Acevedo i dr Arthur Aron z Uniwersytetu Stony Brook w Stanach Zjednoczonych porównali aktywność mózgu małżeństw z dwudziestoletnim stażem oraz par, u których stan zakochania trwał od niedawna. Okazało się, że w przypadku obu grup rezonans magnetyczny wykazał bardzo podobną aktywność układu nagrody, a także obszarów mózgu odpowiedzialnych za motywację i pragnienie.
Naukowcy przeskanowali mózgi 10 kobiet i 7 mężczyzn, którzy twierdzili, że po średnio 21 latach małżeństwa wciąż są szaleńczo zakochani w swoim mężu lub żonie. Mierząc jednocześnie aktywność mózgu psycholodzy pokazywali uczestnikom zdjęcia twarzy partnerów, a także przyjaciół, bliskich znajomych i mało znanych osób. Następnie wyniki porównano z rezultatami wcześniejszego analogicznego eksperymentu, w którym udział brało tyle samo kobiet i mężczyzn, z tą jednak różnicą, że ich stan zakochania trwał najwyżej od kilku miesięcy.
"Znaleźliśmy wiele wyraźnych podobieństw" - mówi dr Aron. "W obu grupach jądro limbiczne śródmózgowia silniej reagowało na obrazy wieloletniego partnera niż innych osób".
Obserwacje wykazały ponadto, że długość związku była wyraźnie związana z aktywnością prążkowia brzusznego i grzbietowego, podobną do tej, która występuje u osób tęskniących za zmarłym partnerem lub doświadczających stanu uniesienia kokainowego (co łączy proces tworzenia się więzi uczuciowej z mechanizmami uzależnienia). Aktywność seksualna par była z kolei powiązana z aktywnością tylnej części hipokampa, która, jak wynika z wcześniejszych badań, jest związana z odczuwaniem głodu, pragnienia, a także obsesją i wczesnym etapem zakochania.
Choć tajemnice romantycznej miłości nigdy nie zostaną do końca poznane, badacze wierzą, że ich wnioski stanowią klucz do zrozumienia, jaka aktywność mózgu potrzebna jest uczuciom do przetrwania.
