samotność(strona 2/3)

"Jest poważnie chora. Albo na głowę albo ma coś nie tak z narządami kobiecymi. Generalnie musi się za tym kryć jakaś większa tragedia" - napisał jeden z internautów.

- Jesteś tak zdesperowana, że idziesz sama na kolację do restauracji? - zażartowała Iza. - Jeśli tak pomyśli twoje otoczenie, to przepadłaś. Jesteś społecznie skreślona! – zawyrokowała moja przyjaciółka. Trudno nie przyznać jej racji.

"Zapraszamy wszystkich 24 grudnia o godzinie 10:00 do nas na mini Wigilię. Będziemy dla was nieodpłatnie wydawać zupkę, bigos i ciasta. Czekamy na was, nie bądźmy sami w święta" – karteczka z takim napisem zawisła na drzwiach jednej z gdyńskich restauracji.

Wybitna aktorka filmowa i teatralna wyznaje, że po śmierci męża, nie potrafiła sobie z niczym poradzić. Dotychczas on ją we wszystkim wyręczał. Mówi też o byciu nadopiekuńczą Matką Polką i odpowiada na pytanie o aspiracje polityczne.

W Wielkiej Brytanii powstał niedawno Projekt Samotność (The Loneliness Project), w ramach którego młody mężczyzna o imieniu Joe na tydzień zamknął się w domu. Nie mógł z nikim rozmawiać. Przez siedem dni doświadczał absolutnej samotności. Koszmaru, który jest codziennością milionów starszych ludzi na świecie.

Kiedy byłyście dziećmi, marzyłyście o tym, że poznacie przystojnego księcia, weźmiecie z nim ślub jak z bajki i będziecie żyły długo i szczęśliwie? A co, gdyby w tej wizji zabrakło księcia? – Stanowczo uważam, że najpierw powinniśmy pokochać samych siebie – powiedziała pewna Włoszka. I wzięła ślub sama ze sobą.

Kiedy w kwietniu 2016 roku zmarła na raka jego ukochana żona Evy, Keith Davison z Minnesoty nie mógł sobie poradzić z pustką po jej stracie. Dzielili życie przez ostatnie 66 lat, a kiedy jej zabrakło, mężczyzna poczuł z całą mocą, jak bardzo jest samotny. Przed pogrążeniem się w rozpaczy uratował go zaskakujący pomysł, który przy okazji sprawił radość dzieciom z jego okolicy.

Pies tęskni jak człowiek - nawet bardziej niż człowiek - a kiedy wracamy do domu wykończeni, on dopiero budzi się do rozrywkowego życia.
Co zrobić, żeby nie cierpiał w mękach samotności i kiedy my pracujemy ciężko na jego karmę i paróweczki, równie twórczo spędzał czas?

Gdzie można znaleźć fajnego faceta, skoro czasy studiów już dawno minęły, w pracy same panie lub zajęci faceci? Czy ostatnią deską ratunku jest poszukiwanie w internecie? Czy może całkowicie dać sobie spokój, bo książę z bajki sam się znajdzie i nic na siłę? Samotnych Polek jest coraz więcej.

Smutna, starsza pani, spędzająca całe dnie w oknie. To obrazek, tak w Polsce popularny, że nikogo nawet nie dziwi. Czasem tylko w głowie przypadkowego przechodnia pojawia się pytanie: Czy ona nie ma nic lepszego do roboty? Odpowiedź brzmi: nie. Bo okno i telewizor to często jedyne formy rozrywki dla wielu polskich seniorów.

Gdzie ci mężczyźni? Współczesne kobiety coraz rzadziej zadają sobie słynne pytanie postawione przez Danutę Rinn i wybierają życie w pojedynkę. Główny powód? Rozczarowanie związkami. Zamiast tkwić w nieudanej relacji, wolą być same, nawet jeśli mają dzieci. I nie boją się mówić głośno, że mężczyzna do szczęścia nie jest im potrzebny.

Z badań opublikowanych przez chicagowskiego psychologa Johna Cacioppo wynika, że lepiej być otyłym niż samotnym. To drugie zabije nas szybciej. Życie w pojedynkę, coraz częściej wybierane przez młodych i z przymusu obierane przez osoby starsze, ma dewastujący wpływ na psychikę. Kiedy dotyka nas samotność, ryzyko przedwczesnej śmierci zwiększa się o 14 procent.

Izolacja społeczna i poczucie osamotnienia to czynniki, które istotnie korelują z podwyższonym ryzykiem przedwczesnej śmierci, szczególnie u osób młodych – czytamy w czasopiśmie „Perspectives on Psychological Science”.

Eva Longoria nie narzeka na brak faceta. W 2010 roku aktorka rozwiodła się z koszykarzem Tonym Parkerem po trzech latach małżeństwa.

Izolacja społeczna zwiększa ryzyko zgonu i to nawet u tych osób, które nie czują się samotne – wynika z raportu opublikowanego przez „Proceedings of the National Academy of Sciences”.

Każdy dorosły człowiek ma w swoim wnętrzu część psychiki, którą nazywamy wewnętrznym dzieckiem. Dziecko to często jest aspektem, który został poważnie zraniony w dzieciństwie, a w dorosłym życiu często jest zaniedbywany.