psycholog(strona 7/8)

„Jeśli świt nie wstanie w tobie, nie spodziewaj się słońca od sąsiadów” - mówi przysłowie tybetańskie. Tymczasem najczęściej myślimy odwrotnie. Ulegamy błędnym stereotypom, że to inni ludzie ponoszą odpowiedzialność za nasz nastrój i powinni nam go poprawiać.

Zdarza się w różnych sytuacjach życiowych, że przeżywamy zawody, poczucie krzywdy, złość, żal, smutek. Obwiniamy wtedy o to zwykle osobę, w relacji z którą zdarzyło się coś trudnego dla nas. W istocie jednak reagujemy tak nie na osobę, lecz na swoje własne emocje.

W literaturze psychologicznej powszechny jest podział emocji na pozytywne i negatywne. A w życiu? Zdarza się, że chcemy przeżywać tylko te pierwsze uczucia, a tych drugich – nie. Zaprzeczamy ich pojawianiu się w nas, nie przyznajemy się do nich, wypieramy je i tłumimy.

Kolejny rok za nami. Spotkamy się rodzinnie przy świątecznych stołach. Zwykle z utęsknieniem czekamy na ten czas. A kiedy przychodzi, zdarza się, że nie spełnia naszych oczekiwań. Zamiast bliskości, wsparcia, spokoju, zrozumienia, przynosi wiele rozczarowań…

Przedświąteczny szał zakupów w pełni, wszystko błyska wesołymi lampkami, z głośników napastują nas nieśmiertelne świąteczne przeboje, a my z zadziwiająco większą łatwością sięgamy do torebek po niewinnie wyglądające plastikowe karty. Kolejna bluzka, kolejny prezent, promocja, okazja, godziny spędzane w centrach handlowych. Trudno się powstrzymać przed kolejnym zakupem i kolejnym… Czy to już zakupoholizm?

Coraz więcej osób zdaje sobie dziś sprawę, że większość wzorców interakcji wyniesionych z domu rodzinnego i innych doświadczeń (np. szkolnych), przenosimy do własnego dorosłego życia. Odtwarzamy je w bliskich związkach, wchodząc w znane i dobrze utrwalone role.

Powszechnie uważa się, że intuicja to pewna magiczna zdolność dana przede wszystkim kobietom. Zdolność, dzięki której, potrafią one "wyczuć", domyśleć się czegoś, czasem przewidzieć, nie mając ku temu racjonalnych przesłanek. Jak to faktycznie jest z tą intuicją? Czy tylko kobiety mają dostęp do szóstego zmysłu? Czy można się jej nauczyć?

Nie jest fatalnie. Nie bije, z piciem nie przesadza, żadna patologia. A jednak czegoś brak. Brak miłości, szacunku, bliskości, wspólne życie przepełnione jest wzajemną niechęcią. Gra pozorów staje się coraz bardziej męcząca, życie razem, ale osobno. Pod wspólnym dachem ciąży nieprzyjemna atmosfera. Nikomu nie chce się nawet naprawiać relacji, ale decyzji o odejściu podejmować też nie. Dlaczego tak się dzieje?

Skupienie na sobie, dążenia do samorealizacji, ciągły pośpiech i zajmowanie się wieloma sprawami na raz, nie sprzyja otwarciu na perspektywę przeżywania sytuacji życiowych przez drugiego człowieka. Żyjemy dziś w czasach, w których na ogół empatii dla innych nie mamy. Okazuje się, że mimo, iż wszyscy mamy zdolność do odczucia i zrozumienia tego, co przeżywa drugi człowiek, coraz rzadziej z niej korzystamy.

Ojciec, czasem wiecznie nieobecny żywiciel rodziny, czasem wymagający despota karzący za najmniejsze nieposłuszeństwo, a czasem radosny człowiek podrzucający malucha do góry i uczący jeździć na rowerze. Czy ojciec jest głównie potrzebny by zapewnić stabilność materialną i pobawić się, czy może jego rola jest o wiele bardziej znacząca?

Mój dziewięcioletni syn zamknął się z koleżankami w łazience, po czym z jedną z nich całował się w usta, a następnie kazał jej się rozebrać. Co mam robić ? Jak się zachować ? Jak porozmawiać z synem?

Przypadkowo, szukając czegoś dla siebie, znalazłam u syna -15 lat, CD z filmikami porno z You Tube. I powiem szczerze, że nie wiem jak zareagować.

11-letnia dotąd najlepsza córeczka tatusia, który był jej największym autorytetem, od pewnego czasu okazuje mu niechęć, jest w stosunku do niego arogancka wręcz niemiła i jest po prostu zazdrosna o swoją mamę.

Mam 9-letnią bratanicę. Dziewczynka od małego lubi ubierać spodnie, ma krótko ścinane włosy nie lubi różowego i żadnej dziewczęcej rzeczy.

Mam kłopot, ponieważ moja 12-letnia córka zaczęła zaglądać na strony erotyczne, zauważyłam też w wyszukiwarce zapytanie czy 12-latka może zajść w ciążę! Martwię się, bo nie spodziewałabym się tego po niej.

Moja 2,5 letnia córka często naśladuje pieska: szczeka, skomli, skacze merda ogonem, nie można się wtedy z nią normalnie porozumieć, cokolwiek się do niej mówi odpowiada: "Ja jestem piesek, a nie Jagódka". Podczas prób ignorowania przeze mnie takiego zachowania wpada w histerię, płacze.

Mój kłopot jest wielce irytujący. Dotyczy mojego 2-letniego synka Michała. Syn od jakiegoś czasu przestał wyrażać się o sobie w rodzaju męskim. Wiecznie słyszę -"Mamo chciałam lizaka, mamo przyniosłam kredkę”.

Mam 7-letnią córkę i ostatnio z przerażeniem zauważyłam, że zaczęła interesować się seksem. Zauważyłam to, gdy przypadkiem wpadł mi w ręce jej pamiętnik i były tam rysunki par uprawiających seks.

Od 6 lat jestem samotną matką, sama wychowuję córkę, która idzie teraz do pierwszej klasy. Ojciec się nią nie interesuje, nie mają żadnego kontaktu. Kilka miesięcy temu poznałam mężczyznę.